My Dear Co-citizens Thieves and Pilfers
«Αγαπητοί μου συμπολίτες, κλέφτες και λωποδύτες θα σας βγάλω έναν λόγο μα αυτός ο λόγος δεν έχει λόγο, γι’ αυτό το λόγο δεν θα σας βγάλω λόγο» – έτσι λοιδωρούσαν τους υπερφίαλους πολιτικούς την εποχή που καθώς λέγαν «σέρνανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα» – δηλαδή την εποχή που στα χωριά που επισκέπτονταν οι πολιτικοί για να βγάλουν λόγο στους κατοίκους, τρέχαν και τα σκυλιά στους δρόμους.
Σήμερα αυτή η κωμική αποστροφή βγαίνει πέρα για πέρα αληθινή – φυλακίσεις, δωροδοκίες, αποκρύψεις, συνωμοσίες, διορισμοί, ρουσφέτια κλπ. ένας μακρύς κατάλογος της προχειρότητας, της ανομίας, της αυθαιρεσίας, του παράνομου πλουτισμού κλπ. Κέντρο όλων αυτών ένα υπερμεγέθες Κράτος με χιλιάδες αυλικούς και αυλοκόλακες.
Σήμερα καλείται αυτό το κράτος να κατεδαφισθεί με τα ίδια του τα χέρια σαν νέος Οιδίποδας που καλείται απ’ τη συνείδηση του να αυτοτυφλωθεί. Στην προκειμένη περίπτωση απ’ τους σεβαστούς εταίρους του που προχωρούν δια των Μνημονίων σε πλήρη κατεδάφιση ενός άρρωστου Κράτους (βλέπε Δημοσιονομική Εξυγίανση).
Αυτή η εξυγίανση δεν είνα μια σκούπα που μαζεύει τα σκουπίδια ενός ακατάστατου νοικοκυριού. Είναι ένας οδοστρωτήρας που στο πέρασμα του σαρώνονται όλα τα δήθεν έως πρότινος επιτεύγματα, τοποθετώντας νέα ορόσημα στερεωμένα με φορολογίες, απολύσεις, πάσης φύσεως εξανδραποδισμούς.
Κουτσά στραβά είχαμε οικοδομήσει ένα Κράτος. Μετά από αιώνες Τουρκοκρατίες, βασιλείες, παρακράτη, εξορίες, Μακρονήσια, χούντα, φρονήματα, αντιπαροχές… Μετά από τη φασολάδα είχαμε μεταπηδήσει στο στεικ και το μπέργκερ. Έτσι απότομα χωρίς προγραμματισμούς και ορθολογισμούς. Μετά από το πατροπαράδοτο ταγάρι, στο ταγιέρ Σανέλ και την ανάλογη γόβα. Μετά από το λαϊκό γλέντι με τα λαούτα – τους αοιδούς από Φαραντούρη μέχρι Ρέμμο και Κιάμο. Τι έγινε; Μια ρωσική σαλάτα, ένα τουρλού γεμάτο αντιτιθέμενες ιδεολογίες και ιδεοληψίες και στο μέσον όλων αυτών ο γρανιτένιος πύργος του φιλάνθρωπου και πολυπράγμονος Κράτους που σαν νέος Ηρακλής επιδιδόταν στη μάχη με τα θηρία που το ίδιο δημιουργούσε. Το αποτέλεσμα ήταν ένας ιδιότυπος πύργος με όλων των λογής τους ημέτερους και τους ευλογούμενους εν μέσω μιας απέραντης θάλασσας από χειραγωγούμενους, από χειραγωγούμενα ΜΜΕ και ενός ουρανού που έβρεχε αφειδώς δάνεια προς όλους και για όλα.
Τώρα στον αγώνα της κατεδάφισης βλέπε «μεταρρυθμίσεων» όλο το οικοδόμημα σείεται συθέμελα. Οι κρατούντες με την αποχώρηση του 3ου μέλους της συγχορδίας για τον σκοπό της δημοσιονομικής λεγόμενης προσαρμογής, πλέουν σε πελάγη αστάθειας με τις ιλιγγιώδεις ταχήτητες του χρέους που ολοένα αυξάνεται. Ο αγώνας για το χρέος και την αποπληρωμή έγινε αέναος και μέσα του στροβιλίζονται δίκαιοι και άδικοι έτσι που μοιάζει με μακάβριο χορό.
Στο χορό αυτό αλλιώς ύστατη ευκαιρία, δεν θα υπάρχουν ούτε νικητές ούτε νικημένοι. Η χώρα θα βγει απ’ αυτόν με θρυμματισμένα μέλη και άπειρες πληγές. Τα λεφτά κάποτε θα σταματήσουν γιατί δεν θα προκύπτει το αναμενόμενο – δηλαδή η μείωση του ελλείμματος και η εμφάνιση πλεονάσματος. Οι μαύρες τρύπες δεν θα κλείνουν. Οι ξένοι θα αποχωρήσουν κι εμείς θα μείνουμε με τους υποτελείς τους. Όπως πάντα μόνοι και με ελπίδες διαψευσμένες.*
Ώσπου κάτι νέο να γεννηθεί πάλι απ΄το παλιό. Κάτι νέο που θα βασίζεται στην ιστορία, τις ιδιομορφίες, την κουλτούρα και τον πολιτισμό αυτού του τόπου. Στις δυνατότητες και όχι στα ελλείμματα του. Κάθε λαός είναι διαφορετικός – πάνω στην Ιστορία του κτίζεται το παρόν και το μέλλον του. Και όχι σε πειραματικούς οικονομικούς σχεδιασμούς.
Και το παλαιόθεν ερώτημα καταπέλτης Τις πταίει; ορθώνεται πάλι απειλητικό και δυσοίωνο για να βυθίζει και πιο βαθειά στην απελπισία τους ταλαίπωρους κατοίκους αυτής της χώρας. Η απάντηση είναι εύλογη και μετά από 4 χρόνια ταλαιπωρίας. Ο καθένας ας τη σκεφτεί.
* (Σήμερα, η Τρόικα ελέγχει το παρουσιαζόμενο πλεόνασμα – το τι μέλλει αποφανθεί, επί του παρόντος άγνωστο. Στο μεταξύ έχει ήδη δηλωθεί έξωθεν πως έχουμε ανάγκη ενός νέου χρηματοδοτικού προγράμματος ύψους νέων δις που για να δρομολογηθεί θα χρειάζονται νέα μέτρα προσαρμογής).
Μικρό Εξοχικό 