Sixto Rodriguez: Coming from Reality
Είχε τελειώσει η μέρα πια και καθώς η νύχτα προχωρούσε άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα σ’ ένα ντοκυμαντέρ για έναν τραγουδιστή που μόλις άρχιζε. Ποιος να ‘ναι αναρρωτιόμουν και περίμενα να ξεκινήσει η ταινία για να μάθω. Ήταν γυρισμένη στο Ντητρόιτ εκεί που ανθούσε η βιομηχανία προ ετών – πριν τη παγκοσμιοποίηση, όταν πολλές εταιρείες έφυγαν από εκεί ή έκλεισαν.
Το Ντητρόιτ ήταν ανθούσα βιομηχανική περιοχή στα 70’s καθώς εκεί βρίσκονταν οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες των ΗΠΑ. Πόλη όπου απασχολούνταν στη βιομηχανία φτωχοί μετανάστες περισσότερο, διαβιώνοντας εκείνη την περίοδο μέσα σε άθλιες συνθήκες.
Detroit, Michigan 1968: Ο φακός εστιάζει στους βρεγμένους δρόμους, στις ξεφτισμένες επιγραφές από τα μπαρ. «Σερβίρουμε ποτά, κοκτέιλς, φαγητό, ζωντανή μουσική» έγραφε μία. Μια άλλη «Εντελώς γυμνό μετά τις 12μμ» επρόκειτο για μπαρ με κάποιον που έπαιζε κιθάρα ή κάποιο τοπικό συγκρότημα, το άλλο για ένα κέντρο με στριπτήζ. Αυτοκίνητα μεγάλα παρκαρισμένα στο δρόμο, αραιοί διαβάτες ενώ η βροχή έπεφτε σιγανά και μονότονα.
Σ’ ένα τέτοιο μπαρ «The Sewer», έπαιζε και ο τραγουδιστής Σίξτο Ντιάζ Ροντρίγκεζ. Έμπαινες μέσα σ’ ένα σύννεφο καπνού καθώς ερχόσουν πάλι μέσα από ένα σύννεφο ομίχλης που πλανιόταν στην πόλη, σκεπάζοντας τον ποταμό Ντητρόιτ με τους ήχους από τις μαούνες που ανεβοκατέβαιναν, διηγείται ένας που τον γνώριζε. Στο βάθος καθόταν εκείνος με την πλάτη στο κοινό, κρατώντας τη κιθάρα του. Η μουσική του σε συνέπαιρνε, κάθε ήχος που έβγαινε από την κιθάρα του – Ήταν απίστευτο.
Ο Σίξτο Ροντρίγκεζ υπήρξε αυτοδίδακτος μουσικός. Πάντα στους δρόμους του Ντητρόιτ με το καπέλο του και τις μπότες να περπατάει σκυφτός, την κιθάρα του κρεμασμένη στην πλάτη.
Η πραγματικότητα της πόλης τον απορροφούσε πλήρως, ήθελε αυτά που αισθανόταν να τα βάλει στο χαρτί κι έτσι βγήκαν οι στίχοι της μουσικής του. «Ερχομαι από την πραγματικότητα» ονόμασε ένα άλμπουμ του και αυτή η πραγματικότητα της πόλης του με τα μπαρ, τα μεγάλα αυτοκίνητα, τις φωτεινές νέον επιγραφές, τη δουλειά στα εργοστάσια, τις καμινάδες με τους καπνούς που διασπούσαν την ομίχλη του χειμώνα ήταν κινητήριος δύναμις για τους στίχους του. Το πυκνό χιόνι στους δρόμους και το κρύο, ο κόσμος που έμπαινε στο μπαρ για να ζεσταθεί και να πιει μια μπίρα να ξεχάσει τα προβλήματα του, την έλειψη της δουλειάς από την οποία μπορεί να υπέφερε…
Ένας κόσμος πραγματικός αλλά ξεχασμένος από την υπόλοιπη ευημερούσα κοινωνία, ήταν εκείνη την εποχή κι ο εργατόκοσμος του Ντητρόιτ. Εκεί ανήκε και ο Ροντρίγκεζ – με προγόνους Μεξικάνους που ήρθαν στην Αμερική για κάτι καλύτερο.
Ο ίδιος γεννήθηκε στο Ντητρόιτ του Μίτσιγκαν. Για ένα διάστημα δούλεψε εκτός από τις οικοδομές και άλλες χειρονακτικές εργασίες και στο εργοστάσιο της Κάντιλακ. Όμως παράλληλα, ο Σίχτο Ντιάζ Ροντρίγκεζ πήγαινε και στο πανεμπιστήμιο του Wayne όπου και τελείωσε το 1981 παίρνοντας δίπλωμα της Φιλοσοφίας.
Στο ίδιο Ρεύμα της Αμφισβήτησης Στις ΗΠΑ οι δίσκοι δεν πήγαν και πολύ καλά όμως (ποιος ξέρει γιατί; Μήπως γιατί προωθούσαν την ίδια εποχή, τον Bob Dylan – κιθαρίστας κι αυτός, με τον οποίον είχαν το ίδιο στυλ και μουσικής και φωνής) … Εκείνον πάντως ποτέ δεν τον ενδιέφερε να αναγνωρισθεί, να κάνει χρήματα ή να βρει τη δόξα. Συνέχισε μόνος με την κιθάρα του, το καπελάκι, τα μαύρα γυαλιά να παίζει στα μπαρ του Ντητρόιτ. Η δουλειά που δήλωνε ως κύρια, ήταν χειροτέχνης στο κλάδο των κατασκευών – επσκευών κτιρίων. Όταν ρωτήθηκε από το δημοσιογράφο τι δουλειά έκανε, είχε απαντήσει «Μ’ αρέσει η χειρονακτική εργασία, οι οικοδομές, το χτίσιμο, το καθάρισμα από τις κατεδαφίσεις«. Δεν τον ενδιέφερε να αγκυροβολήσει στα πλούτη και τη δόξα.
«Εκείνη την εποχή στο Ντητρόιτ ζούσαμε σε απίστευτες συνθήκες. Αλλάξαμε σπίτι και 25 φορές. Αυτά δεν ήταν σπίτια κανονικά – ένα μέρος για να κοιμηθείς ήταν!» εξομολογείται μία από τις κόρες του.
Συνεχίζοντας: «Ποτέ δεν τον ενδιέφερε να κάνει χρήματα. Ούτε οι ανέσεις ούτε η φήμη και η δόξα«.
Νότιος Αφρική Στο Γιοχάνεσμπουργκ αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις όπως το Κέηπ Τάουν, είχε γίνει γνωστός εντελώς τυχαία: κάποια κοπέλα είχε μαζί της ένα δισκάκι με το άλμπουμ του «Cold Fact». Κάποιοι το άκουσαν, το αντέγραψαν γιατί τους άρεσε, κι έτσι κυκλοφόρησε σε πολλά αντίτυπα.
Όταν πήγανε στο Γιοχάνεσμπουργκ – όπου ήδη είχε γίνει πολύ γνωστός, για συναυλίες, ήταν σαν να ξαναζούσε ο Έλβις στη σκηνή: τέτοια ήταν η υποδοχή, τόσο θερμή – που το χειροκρότημα πριν ξεκινήσει να παίζει, διαρκούσε και 15 λεπτά. Πήρε την κιθάρα και άρχισε να τραγουδάει και κάτω το νεανικό ακροατήριο παραληρούσε από ενθουσιασμό.
Καθώς συνέχιζε με τον «Sugar Man«, οι στίχοι, το παίξιμο της κιθάρας, η μουσική, συνέπαιρναν ένα κοινό που επικοινωνούσε μαζί του με έναν γνήσιο παλμό σα να τον ήξερε από χρόνια.
Όμως εκείνον σα να μην τον είχε αλλάξει σε τίποτε η επιτυχία. Καθώς συνεχίζει η κόρη του:Το βράδυ καθώς έμεναν στα καλύτερα ξενοδοχεία παρ’ όλα τα ωραία κρεβάτια, εκείνος κοιμόταν στον καναπέ: «δεν θέλω να βάλω άλλον στον κόπο να μου φτιάξει το κρεβάτι» έλεγε. Τόσο απλός και σεμνός ήταν ο πατέρας μου.
O Σίξτο Ροντρίγκεζ δεν έψαχνε τίποτα άλλο πέρα από αυτό που αλήθεια ήταν: Ένας απλός άνθρωπος που ερχόταν από την πραγματικότητα.
Η ζωή του Sixto Diaz Rodriguez έγινε γνωστή από την ταινία ντοκυμαντέρ «Searching for the Sugar man» (Ψάχνοντας τον Sugar Man) —Όσκαρ Ντοκυμαντέρ 2012, του Σουηδού (δυστυχώς, όχι πια εν ζωή) Malik Bendjelloul.
